Clube de Cinema de Olhão
De Clube de Cinema de Olhão (CCO), die is ondergebracht in het gebouw van de Sociedade Recreativa Progresso Olhanense, vertoonde afgelopen week weer een schitterende film. Deze keer was het de beurt aan Cold War / Guerra Fria van regisseur Pawel Pawlikowski, waarmee hij dit jaar de prijs als beste regisseur van het filmfestival te Cannes wegsleepte. Het gebouw van dit jaar 100 jaar bestaande Sociedade Recreativa Progresso Olhanense - niet te verwarren met RE-Creativa 14 die wat verder op zit - zetelt op bovenverdieping van een statig pand aan de Avenida da Republica 69 met eronder een grote Chinese winkel met gebruikelijke prullaria. Het is een van de mooiere eclectisistische gebouwen van begin 1900 met zijn trotse, brede deuropeningen op de begane grond en zijn frivole glaspartijen met fijne kozijndetails in fraaie natuurstenen omlijstingen op de verdieping, gemarkeerd door een doorgaand open balkonhekwerk dat oogt als kantwerk en in dezelfde vorm terugkomt in de bovengelegen platibanda. Als beëindiging wordt de compositie nog in twee losse balkons om de fraai versierde afgeronde hoek naar de Rua General Humberto Delgado doorgezet.
Via een mooi uitgesleten hardstenen trap die meteen na de twee klapdeuren begint kom ik op de bovenverdieping waar ik een verrassend grote ruimte aantreft, die aan de voorkant de sociëteitsruimtes bevat en aan de achterkant een filmzaal voor wel meer dan 200 personen. De vergane glorie komt me op de trap al tegemoet met de afbladerende en krullende verf die eens de mooie en hoge plafond met versieringen en lampen uit lang vervlogen tijden liet stralen. Overdag is de sociëteit geopend van 14.00 tot 19.00 uur. Er is een buffet met keukentje waar de beheerder, die vanwege zijn zieke vrouw niet altijd op tijd open kan zijn, drank en hapjes klaarmaakt. Er is een lichte ruimte met brede openslaande glazen deuren naar het balkon, die uitkijkt op de Avenida da Republica, die ik wel eens gekscherend de “kleine Ramblas" noem. Hier zitten overdag mannen met verweerde koppen aan kale tafeltjes domino te spelen en te kaarten. Er hangen briefjes aan de muur met de mededeling dat rotzooi maken op de vloer niet geaccepteerd wordt en dat de TV in de bibliotheek/leesruimte, met in de kasten oude en vergeelde encyclopedieën, alleen door de beheerder mag worden bediend.
Iedere woensdagavond om 21.30 uur is er filmclub en is het gebouw in handen van de vrijwilligers die er voor zorgen dat het internationale aanbod van Art-movies niet aan Olhão voorbij gaat. Bij de ingang van de zaal met balkonloges staat een doos voor een vrijwillige bijdrage want de entree is gratis. De zaal, gevuld met twee rijen beklede opklapstoelen uit de jaren 50, heeft een lichte muffe geur die je bij zo’n zaal verwacht. Als het publiek - zo’n 25 in getal - verdeeld over de zaal heeft plaatsgenomen start de voorvertoning van de films van de komende weken. Wanneer het licht - middels een brocante oude kroonluchter in het midden van de zaal - weer aan gaat, leidt de organisator de film van de avond in. Guerra Fria is gevoelige film over de onmogelijkheden van de liefde en de strijd tussen twee verschillende mensen en hun werelden in het Polen van de jaren 50. Hij is voorzien van mooie muziek die varieert van folkloristische koormuziek tot bebop jazz. Het hoogtepunt is als de geliefde van de hoofdpersoon, zangeres Zula een oud Pools liefdeslied dat ze in het begin van de film op traditionele wijze zingt, na veel omzwervingen in Parijs in een Jazzversie ten gehore brengt. Kippenvel, maar dat krijg ik ook van de ambiance die rondom de filmzaal en het sociëteitsgebouw hangt. Het is alsof de tijd weer even stilstaat en ik in de Forumbioscoop vanuit mijn jeugdjaren in Sittard sta. Als ik na afloop de stenen trap afloop en door de klapdeuren op een winderige nachtelijke boulevard uitkom is veel horeca al dicht. Alleen het verderop gelegen Cafe Espanha zit bij helemaal vol en er wordt nog druk tv gekeken. Er volgt nog een laatste blik naar de verlichte bovenverdieping, waar de organisator van de cineclub afscheid neemt van de laatste gasten en daarna net als iedereen in de nacht van Olhão verdwijnt.
